حـذر کـن از رفیـق نـانجیبت

که باشد هرزه در فکر فریبت

اگر افتد یکی از دکمـه هایت

بچیند میوه ها از باغ سیبت

چه بد کردم که در حال سقوطم

به سوی عمق شب ها درهبوطم

بـه جـرم خوردنِ یک دانـه گندم

بدور از جنگل سیب و بـلـوطـم

بکُش گاهی غم دیرینه ات را

معطـر کن هـوایِ سینه ات را

بزن چــادر میان دشت پُر گل

به شادی بگـذران آدینه ات را

چه میدانی غم ِ دیرینه ام را

که میکاوی درون سینه ام را

بیا ‌با شعله ی ِفانوس ِ رویَت

بکن روشن شب ِ آدینـه ام را

بـلا بـالای شیـــرازی تنت بـرف

اِرم تـا دلگـشایِ گــــردنت برف

لبی شیرین تـر از پالـوده داری

بهشت خفته در پیراهنت برف

حـریـر اندام رویایی کجایی

شکـوه فصل زیبایی کجایی

خزان کردی دلم را از نبودت

رفیــق روز تنهــــایی کجایی

تو که گیسو به روی شانه داری

به دور چهـره ات پروانه داری

معطـر می شود حال وهوایم

مگر در کوچه ی ما خانه داری

رفتی امّــا نفس ِ گــرم تو معتـادم کرد

راهیِ میکــده در شهـــرِ غــم آبادم کرد

سینه ی‌پرتپش از لحن خداحافظی ات

سال هـا بـا تنش و دلهـره همـزادم کرد

روسری‌را پسِ‌پَرچین که سپردی‌به صبا

بافه ی زلف پُــر از چین تو بر بادم کرد

دیدن نقش دلارای تو درخواب وخیال

فارغ از دلبـــریِ حـــور و پـریزادم کرد

خط وخال و رخ زیبای پراز منظره ات

بی نیــاز از قلــم مــانی و بهــزادم کرد

مِثل‌اشباح‌قسم خورده‌به‌دنبال من‌است

آن که نفرین بدی در شب ِ میلادم کرد

پیشه ام تیشه زدن بربدن صخره نبود

شیوه ی‌خنده ی شیرین توفرهادم کرد

به که گویم که‌ پس ازموعظه بانوعسلم

مهـربانانـه بـه گـوشم زد و ارشادم کرد

رباعی از غزل می ریزد امشب

ستاره بر زحل می ریزد امشب

بیا امشب بسوزانـم در آغـوش

که نازت در بغل میریزد امشب